چقدر یکهو دلمان برای اینجا تنگ شد.
چقدر یکهو زمان زود گذشت.
چقدر یکهو اتفاقات تازه برایمان در این مدت افتاد.
و
.
.
.
چقدر یکهو ما مامی یک عدد نی نی گوگولی شدیم.
زین پس به نوشتن ادامه خواهیم داد.
همان طور که میدانید در روزهای قبل ما حال روحی مساعدی نداشتیم.
یکی از غروب های سخت دلگیر به همسر پیشنهاد دادیم که برویم پیاده روی.همین طور که قدم میزدیم و به اطراف نگاه میکردیم. ادامه مطلب ...
یادمان می اید روزهایی که ما ایران نشین و بودیم و برادرمان از فرنگ آمده بود.برایمان همیشه حرف میزد از آدمهایی که حالشان را هیچ چیز خوب نمیکند.
می گفت همان فرنگ ما هم که آسمانش آبی است.پر است از ایرانی هایی که حالشان خوب نیست.دل به آبی آسمان نبند که اگر قرار است شاد باشی زیر همین گنبد کبود ایران هم خوش خواهی بود. ادامه مطلب ...
سلامی گرم از بهشت سرد به همه ی دوستان مجازی.الحق این چند وقت دوری از وبلاگ دلمان را برایتان تنگ کرد.
هنوز فرصت پاسخ به مهر و نظرات گرمتان را پیدا نکرده ایم.
راستش اینجا زندگیمان زیادی دستخوشه تغییر شده است. ادامه مطلب ...