احساس نوشت

یادمان می اید روزهایی که ما ایران نشین و بودیم و برادرمان از فرنگ آمده بود.برایمان همیشه حرف میزد از آدمهایی که حالشان را هیچ چیز خوب نمیکند.

می گفت همان فرنگ ما هم که آسمانش آبی است.پر است از ایرانی هایی که حالشان خوب نیست.دل به آبی آسمان نبند که اگر قرار است شاد باشی زیر همین گنبد کبود ایران هم خوش خواهی بود.  

میگفت یاد بگیر خودت حال خودت را خوب کنی.که حال خوبت را محدود به مکان نکنی.

و اما من فکر میکردم چه نا شکرند خارج نشینان بی حوصله.

و

همه چیز را به گذر از مرزها میسپردم.

همه چیز را از افسردگی فصلیه پاییز میدیم.

و کلی خاطره ی تلخ

از مرز هم گذشتیم و رسیدیم به همین آسمان آبی

اما باز هم خوب نشدیم.

در کنار تمامی غم های فراموش نشده ی پنهان پشت لبخند همیشگیمان

غم دلتنگی را هم اضافه کنید

به علاوه ی غم تنهایی کوفتی

که گاهی احساس میکنیم قلبمان کشش این همه تنهایی یک جا را ندارد.

حالا میفهمیم که کار خودمان از اول ایراد داشت.

نه پاییز برگ ریز 

نه صدای هوهوی باد

و نه بوی نم کولر تابستان.

و نه حتی ایرانه خاکستری

القصه که این روزها چونان کودکان تازه متولد تمام تلاشمان را میکنیم روی پای خودمان بایستیم.

و رها شویم

از هرچه خاطره ی تلخ 

از هرچه حس افسردگی 

و از حسه تنهایی غربت کوفتی

و میدانیم که دشوار است.

و میدانیم که میشود

که میتوانیم.

که کنار شما می توانیم.

کلی خوشحالمان میکنید اگر تجربیاتتان را با ما در میان بگذارید.

مثل همیشه

:)